Zeevlam is een project dat is opgebouwd rondom een nieuwe zeemythe. Wellicht kunnen we de zee liefhebben met gezonde vrees, zoals een overgrootmoeder van wie we houden maar niet volledig begrijpen.

Er was eens een mythische plek aan de rand van de zee, waar de mensen een leven leidden dat was doordrenkt van de verhalen van piraten en zeemonsters. Hier woonden twee vrouwen genaamd Thalia en Lena, die verliefd op elkaar waren. Lena was een zeerover die de zeeën bevoer. De dag brak aan dat Lena weer moest vertrekken naar zee, op zoek naar nieuwe buit, terwijl Thalia thuis wachtte op haar terugkeer.
Maandenlang wachtte Thalia op Lena’s terugkeer, maar er kwam geen nieuws. Haar hart was gebroken van verdriet en uiteindelijk besloot ze om af te dalen langs de dijk naar beneden de zee in. Daar klampte ze zich vast aan een rots in het water en wachtte ze, hopend dat ze zou opgaan in hetzelfde water waar haar geliefde in was verdwenen.
Na verloop van tijd begon Thalia’s lichaam op te lossen in het water. Haar mooie haar veranderde in zeewier en uiteindelijk verdween ze helemaal. Maar haar geest bleef bestaan. Telkens als de zeevlam opkwam, nam haar geest een andere vorm aan.
Eenzaam en nog steeds op zoek naar haar geliefde Lena, greep Thalia de mensen die zich op de kust bevonden. Wandelend of vissend op de dijk, ze sleurde hen mee naar beneden de diepe zee in, waar ze nooit meer werden gezien.
De mensen in het mythische land wisten dat ze moesten oppassen als de zeevlam opkwam, want dan zou Thalia’s geest weer veranderen in een zeemonster en op zoek gaan naar een prooi. Maar sommigen geloofden dat als ze zich opofferden voor Thalia, haar geest hun wensen zou vervullen en hun leven zou veranderen.
Zo werd Thalia’s geest een legende in het mythische land. Haar liefde voor Lena was zo sterk dat het haar geest had omgetoverd tot een woeste en angstaanjagende kracht van de zee.